Kalbin Işığı

Bir zamanlar, küçük ve şirin bir köyde, Elif adında bir kız çocuğu yaşarmış. Elif, nazik kalpli ve sevgi dolu bir kızmış. Onun en büyük hayali, kalbinde taşıdığı sevginin herkesin hayatına ışık saçmasıymış. Köydeki herkes Elif’i çok severmiş çünkü o, yardıma ihtiyacı olan herkese el uzatır, kimseyi yalnız bırakmazmış.

Bir gün, köye uzak diyarlardan yalnız ve mutsuz bir çocuk gelmiş. Adı Ali’ymiş. Ali, ailesini kaybetmiş, kalbinde büyük bir boşluk ve acı taşıyormuş. Köylüler Ali’yi görünce ona acımışlar ama kimse onunla nasıl konuşacağını bilememiş. Ali, köydeki diğer çocuklarla oynamaz, hep bir köşede yalnız otururmuş. Kalbinde bir karanlık varmış sanki, sevgiye dair her şey unutulmuş gibiydi.

Elif, Ali’nin bu halini görünce ona yardım etmeye karar vermiş. Bir gün Ali’nin yanına gitmiş ve elini uzatmış: “Merhaba, ben Elif. İstersen birlikte oynayabiliriz,” demiş gülümseyerek. Ancak Ali, onu duymazdan gelmiş ve yüzünü başka tarafa çevirmiş.

Elif, Ali’nin yalnızca sevgiye ihtiyacı olduğunu biliyormuş, bu yüzden pes etmemiş. Her gün yanına gidip onunla sohbet etmeye çalışmış, bazen ona küçük hediyeler getirmiş, bazen de hikayeler anlatmış. Ali başta tepki vermemiş ama zamanla Elif’in sıcak gülümsemeleri ve samimiyeti Ali’nin kalbinde küçük bir kıvılcım yakmış.

Bir sabah, Ali gözyaşları içinde Elif’e dönüp şöyle demiş: “Ben neden yalnızım? Hiç kimse beni sevmiyor.”

Elif, Ali’ye sevgi dolu gözlerle bakmış ve nazikçe elini tutmuş: “Herkes sevilmeye değer, Ali. Bazen kalbimiz acı çekebilir, ama içindeki sevgiyi bulduğunda her şey değişir. Ben seni seviyorum, çünkü sen iyi bir kalbe sahipsin.”

O an, Ali Elif’in gözlerindeki ışığı görmüş ve içindeki karanlığın hafiflediğini hissetmiş. İlk defa uzun zamandır hissetmediği bir şey hissediyormuş: Sevgi.

O günden sonra Ali ve Elif ayrılmaz iki dost olmuş. Elif’in kalbinin ışığı, Ali’nin dünyasını aydınlatmış, ve Ali de sevgiyle dolup taşan bir çocuk olmuş. Artık yalnız değilmiş, çünkü Elif ona sevgiyi öğretmiş.