Karanlığın Çağrısı

Küçük bir kasaba olan Gölgeçayır’da, herkesin bildiği bir kural vardı: Gece olunca kimse sokaklara çıkmazdı. Kasabanın çevresindeki orman, geceleri garip seslerle yankılanır, kimse bu seslerin nereden geldiğini bilmezdi. Yıllar boyunca kasaba halkı, ormandan uzak durarak kendilerini güvende tutmayı başarmıştı. Ancak genç bir adam olan Cem, bu korkunun ardındaki gerçeği öğrenmeye kararlıydı.

Bir sonbahar gecesi, gökyüzünde yıldızlar kaybolmuş, ay ise bulutların ardına gizlenmişti. Cem, yanında sadece bir el feneri ve bir sırt çantasıyla ormanın derinliklerine doğru yola çıktı. Kasabalıların uyarılarına rağmen, cesaretini toplayarak kasabayı çevreleyen karanlık ormana girdi. İlk başta sadece yaprakların hışırtısını ve rüzgarın uğuldamasını duyuyordu, ama birkaç dakika sonra garip sesler yükselmeye başladı. Uğursuz bir fısıltı, sanki doğrudan kulağına konuşuyormuş gibi geldi.

Cem’in adımları hızlandı. Etrafındaki ağaçlar daha da sıklaşmış, ormanın karanlığı içine çekiyormuş gibi hissetmeye başlamıştı. Fakat pes etmeye niyeti yoktu. Ormanın derinliklerine doğru ilerledikçe, zeminde eski bir evin kalıntılarını fark etti. Ahşap duvarları çürümüş, çatısı neredeyse tamamen çökmüş olan bu evin varlığını kimse bilmiyordu. Efsanelerde bu evin bir zamanlar kasabaya musallat olan bir cadıya ait olduğu söylenirdi.

Cesaretini toplayan Cem, eve doğru yaklaştı. Kapı hafifçe aralıktı ve içeriden hafif bir ışık sızıyordu. Fenerini kapattı ve yavaşça içeri girdi. O an, içeride hiçbir şeyin normal olmadığını fark etti. Ev, yıkık dökük bir harabeden daha fazlasıydı; duvarlarda garip semboller kazınmış, yerde yanmış mumlar sıralanmıştı. Tam o sırada, fısıltılar yeniden başladı. Ama bu kez çok daha yakındı, sanki odanın içinde birileri vardı.

Cem, arkasını döndüğünde donakaldı. Karşısında solgun bir figür, kısık gözlerle ona bakıyordu. Bu varlık, hayalet gibi bir kadındı ve gözleri boşluğa bakıyordu. Cem’in tüm bedeni korkuyla titremeye başladı. Figür, yavaşça ona doğru ilerledi ve aniden ortadan kayboldu. Cem ne olduğunu anlayamadan fısıltılar kulaklarında yankılanmaya devam etti.

Bu sırada evin eski kapısı büyük bir gürültüyle kapandı. Cem kapıya koştu ama dışarı çıkmanın bir yolu yoktu. O an, ormanın sırlarının onu asla serbest bırakmayacağını anladı. Karanlık, her geçen saniye daha da yoğunlaşıyor, fısıltılar zihnini ele geçiriyordu. Artık geri dönüş yoktu.

O geceden sonra Cem bir daha kasabada görülmedi. Kasaba halkı, onun ormana girdiğini biliyordu, ama kimse peşinden gitmedi. Gölgeçayır’ın etrafındaki orman, Cem’in kayboluşundan sonra daha da sessizleşti. Ancak geceleri ormandan yükselen uğursuz fısıltılar, hala kulaklarda yankılanıyor ve karanlığın çağrısı devam ediyordu.

Bu korku dolu hikaye, bilinmeyenin ve karanlığın içindeki dehşeti anlatırken, kasaba efsanelerinin nasıl gerçek olabileceğine dair bir uyarı niteliği taşıyor. Eğer bu tür gizemli ve gerilim dolu hikayeleri seviyorsanız, daha fazlası için sitemizi inceleyebilirsiniz.