Yağmurun Şarkısı
Bu doğa hikayesi, Zeynep’in köyünü kuraklıktan kurtarmak için doğayla kurduğu bağı anlatıyor. Doğanın diliyle konuşan Zeynep, sevgi ve şükranla doğayı yeniden canlandırır. Hikaye, doğayla uyum içinde yaşamanın önemini ve onun dilini anlamanın gerekliliğini vurguluyor.
Bir zamanlar, yemyeşil ormanlarla çevrili bir köyde, doğayla iç içe yaşayan insanlar vardı. Bu köyde doğanın dilini en iyi anlayan kişi ise küçük bir kız olan Zeynep‘ti. Zeynep, her sabah ormana gider, ağaçlarla, kuşlarla ve rüzgarla konuşurdu. Doğa, onun en iyi arkadaşıydı. Zeynep, nehirlerin şarkısını dinler, ağaçların dallarındaki rüzgarın fısıltılarını duyar ve çiçeklerin renklerinde huzur bulurdu.
Bir gün, köyde büyük bir kuraklık baş gösterdi. Günlerce yağmur yağmadı, nehirler kurudu, toprak çatladı ve ağaçlar solmaya başladı. Köy halkı, yağmur yağmazsa mahsullerinin kuruyacağını ve köyün büyük bir felaketle karşılaşacağını düşünerek endişeleniyordu. Herkes dua ediyor, ama yağmur bir türlü gelmiyordu. Zeynep, bu duruma üzülüyor ve doğaya nasıl yardım edebileceğini düşünüyordu.
Bir sabah, Zeynep ormana gitmeye karar verdi. Ormanın derinliklerine ilerlerken kalbinde doğanın ona bir mesaj vereceğine dair bir his vardı. Yolda ilerlerken yaşlı bir ağaçla karşılaştı. Bu ağaç, köyün en eski ağacıydı ve halk, bu ağacın köyün tüm sırlarını bildiğine inanırdı. Zeynep, ağacın gövdesine dokunarak “Sevgili ağaç, doğanın bu sessizliği neden? Yağmur neden gelmiyor?” diye sordu.
Ağaç, hafifçe sallandı ve dallarından bir yaprak Zeynep’in avucuna düştü. Zeynep, bu yaprağın özel bir anlamı olduğunu hissetti. Duyduğu fısıltıların ardında bir mesaj vardı. Yaprağı dikkatlice inceleyen Zeynep, bir an için rüzgarın ona bir melodi fısıldadığını hissetti. Bu melodi, doğanın şarkısıydı. O an Zeynep anladı ki, doğa ondan bir şey istiyordu: Şükran ve sevgi.
Zeynep köyüne geri döndü ve köy halkını topladı. Herkese şöyle dedi: “Doğa bizden sadece yardım istemiyor, ona olan sevgimizi göstermemizi istiyor. Eğer doğayla yeniden bağ kurarsak, o da bize yardım edecek.” Köylüler başlangıçta Zeynep’e inanmadılar, ama onun kararlılığı karşısında ikna oldular. Hep birlikte tarlalara gittiler, ağaçlara ve toprağa sevgiyle dokundular. Herkes, doğaya olan şükranlarını ve sevgilerini kalplerinden fısıldadılar.
O gece, gökyüzü bir anda bulutlandı ve yıllardır görülmeyen en büyük yağmur yağmaya başladı. Yağmur, toprağa ve nehire hayat getirdi, köy yeniden canlandı. Köy halkı, Zeynep’in doğayla olan bağını ve şükran dolu kalbini takdir etti. Zeynep, doğanın sadece kaynaklarından faydalanmak değil, onu sevmek ve ona şükran duymak gerektiğini anlamıştı.
