Doğanın Dansı

Bir zamanlar, yemyeşil bir vadide, küçük bir köy vardı. Bu köy, çevresindeki dağlar, akarsular ve rengarenk çiçeklerle çevriliydi. Köyün çocukları, baharda doğanın uyanışını görmek için sabırsızlanırlardı. Özellikle Ela adındaki küçük kız, doğanın güzelliklerini keşfetmeyi çok severdi.

Bir sabah, Ela, güneşin doğuşunu izlemek için erkenden uyandı. Güneş yavaş yavaş dağların arkasından yükselirken, vadideki çiçekler de açmaya başladı. Ela, dışarı çıkarak çiçeklerin arasına daldı. “Ne kadar güzelsiniz!” diye bağırdı. Her bir çiçek, farklı bir renk ve koku ile ona gülümsüyordu.

Ela, o gün çiçekleri toplamak ve onları arkadaşlarıyla paylaşmak için bahçeye gitmeye karar verdi. Bahçede, farklı türdeki çiçeklerin yanı sıra kelebeklerin de dans ettiğini gördü. Ela, kelebekleri takip ederek bahçenin derinliklerine doğru ilerledi. O kadar büyülenmişti ki, ne kadar uzaklaştığını fark etmedi.

Bir süre sonra, bir akarsu kenarına ulaştı. Akarsuyun sesi, ona doğanın müziğini dinletti. Ela, suyun yanına oturdu ve ayaklarını suya soktu. Su serin ve tazeydi. “Doğanın bana sunduğu bu güzelliklere her zaman değer vermeliyim,” diye düşündü.

Birden, Ela’nın dikkatini çeken bir şey oldu. Akarsuyun yanındaki büyük bir ağaç, yapraklarını rüzgarda sallıyordu. Ela, ağacın yanına giderek, onun altında oturmak istedi. Ağaç, sanki ona bir şeyler anlatmak ister gibiydi. Ela, gövdesine yaslanarak gözlerini kapadı ve dinlemeye başladı.

Ağaç, ona doğanın dengesini ve insanların doğaya olan saygısını anlatıyordu. “Beni sevdiğin için buradayım,” dedi ağaç. “Doğa, bizimle birlikte var olur. Ona iyi bakmalıyız.” Ela, bu bilgiyi dinlerken kalbinde derin bir bağlılık hissetti.

O günden sonra, Ela doğanın güzelliklerini korumak ve arkadaşlarına bu sevgiyi öğretmek için elinden geleni yaptı. Köydeki çocuklarla birlikte çiçekleri suladılar, ağaçların altına oturup hikayeler anlattılar. Doğanın dansını her zaman birlikte kutladılar.