Ayışığının Ninnisi

Bir zamanlar, geceleri gökyüzünde dolaşmayı çok seven küçük bir ay parçası vardı. Ona Luna derlerdi. Luna, geceleri yavaşça gökyüzüne çıkar, yıldızların arasında ışıldardı. Ama her gece uyku zamanı geldiğinde, Luna hep uykusuz hissederdi. Diğer yıldızlar uykuya dalarken, Luna gökyüzünde yalnız kalırdı. Uykuyu çok merak ederdi, ama bir türlü nasıl uyuyacağını öğrenememişti.

Bir gece, gökyüzünde dolaşırken bir fısıltı duydu. Bu, rüzgarın taşıdığı yumuşak bir melodiydi. Luna, merakla aşağıya baktı ve ormanın derinliklerinde küçük bir kulübenin penceresinden gelen ninni sesini fark etti. Aşağıya daha da yaklaştığında, bu ninniyi söyleyenin bir anne olduğunu gördü. Anne, kucağındaki bebeğini sallayarak tatlı bir şarkı söylüyordu. Bebek, ninniyi duyduğunda gözlerini kapatmış ve huzurla uykuya dalmıştı.

Luna, bu manzara karşısında büyülenmişti. “Bu ninniyi dinleyince uyumak ne kadar güzel,” diye düşündü. Ama Luna, uykuyu hiç bilmediği için nasıl uyuyacağını da bilmiyordu. Ormanın üzerinde dolaşırken yavaşça rüzgarla fısıldayan bir ses duydu: “Uyku, sakinlik ve huzur getirir. Tıpkı rüzgarın tatlı ninnisi gibi, yavaşça seni sarar. Sen de bu ninninin ritmine kulak ver, Luna.”

Luna, rüzgarın sözlerini dinleyerek gökyüzünde yavaşça süzüldü. Rüzgar, onun etrafında yumuşak bir melodiyle esmeye başladı. Luna, rüzgarın şarkısına kendini bıraktı ve gözlerini kapadı. O an, ilk defa uykunun tatlı huzurunu hissetti. Tıpkı bebeklerin annelerinin ninnisiyle uyuduğu gibi, Luna da rüzgarın şarkısıyla uykuya daldı.

O günden sonra, Luna her gece gökyüzüne çıkar, rüzgarın ninnisiyle tatlı bir uykuya dalardı. Ve artık yıldızlar arasında yalnız değildi, çünkü her uykuya daldığında etrafındaki tüm gökyüzü onun huzurlu ışığıyla dolardı. Gökyüzü, Luna’nın ninnisiyle her gece daha da huzurlu hale geldi. Artık Luna, uykunun ne kadar güzel bir şey olduğunu biliyordu.