Renkli Kalp

Bir zamanlar, küçük bir kasabada yaşayan Elif adında bir kız vardı. Elif, rengarenk çiçeklerle dolu bir bahçeye sahipti. Her sabah, bahçesine çıkar, çiçeklere su verirken onlarla konuşur ve onların güzelliklerini severdi. En sevdiği çiçekler, kalp şeklindeki yaprakları olan pembe güllerdi. Elif, bu güllerin ona her zaman sevgi ve mutluluk verdiğine inanıyordu.

Bir gün, Elif bahçesinde dolaşırken, yanında yeni taşınan bir çocuğun oyun oynadığını fark etti. Çocuk, Ali adında biriydi ve yalnız görünüyordu. Elif, Ali’nin yanına gitti ve “Merhaba! Ben Elif. Bahçemdeki gülleri görmek ister misin?” diye sordu. Ali, biraz tedirgin olsa da Elif’in gülümsemesine karşı koyamadı ve onu takip etti.

Elif, Ali’ye bahçesindeki çiçekleri tanıtmaya başladı. “Bu güller çok özeldir. Onlar bana sevgi ve mutluluk getirir,” dedi. Ali, Elif’in gözlerindeki neşeyi gördükçe kendini daha iyi hissetmeye başladı. Elif, Ali’yi bahçenin en güzel yerlerine götürdü ve birlikte çiçeklerle oynadılar.

Zamanla, Elif ve Ali arasında güçlü bir dostluk oluştu. Her gün birlikte bahçede oynuyor, çiçekleri suluyor ve hayallerini paylaşıyorlardı. Elif, Ali’nin de sevdikleri ve hayalleri olduğunu öğrendi. Bir gün, Ali, “En sevdiğim şey, seninle olmak ve bu güzel bahçeyi paylaşmak,” dedi. Elif, bu sözleri duyduğunda kalbinde bir sıcaklık hissetti.

Bahar geçtikçe, Elif ve Ali’nin dostlukları daha da güçlendi. Elif, Ali’ye güllerin bakımını öğretirken, Ali de Elif’e resim yapmayı öğretti. Birlikte yaptıkları resimlerde, renkli kalpler ve güzel çiçekler yer alıyordu. Her fırça darbesinde, sevgilerini ve dostluklarını ifade ediyorlardı.

Bir gün, Elif, bahçesindeki en güzel gülü Ali’ye hediye etmeye karar verdi. “Bu, bizim dostluğumuzun sembolü olsun,” dedi. Ali, gülü görünce çok mutlu oldu. “Teşekkür ederim Elif, bu benim için çok özel!” diye yanıtladı. O günden sonra, gül her zaman Ali’nin yanında oldu.

Zamanla, Elif ve Ali, kasabanın en yakın arkadaşları haline geldiler. Onların sevgisi ve dostluğu, çevresindeki herkesin de dikkatini çekiyordu. Elif, “Gerçek sevgi ve dostluk, paylaşıldıkça büyür,” diyerek her zaman bu gerçeği hatırlıyordu.

Sonbahar geldiğinde, Elif ve Ali, bahçedeki güllerin kurumasına üzüldüler ama bunun bir son olmadığını biliyorlardı. Elif, “Bahar geldiğinde yine çiçek açacaklar,” dedi. Ali, “Evet, dostluğumuz gibi! Her zaman yeniden başlayabiliriz,” diye ekledi.