Karanlık Ziyaretçi
Bu korku hikayesi, Karanlık Ev’in gizemini keşfetmek isteyen genç Emir’in yaşadığı ürpertici olayları anlatıyor. Efsanelere inanmayan Emir, karanlık bir sırrın içinde bulur kendini. Hikaye, cesaretin bazen korkuyla yüzleşmek anlamına geldiğini gösteriyor.
Bir zamanlar, köyün hemen dışında, yıllardır terk edilmiş bir ev vardı. Etrafı ormanla çevrili olan bu ev, köylüler tarafından “Karanlık Ev” olarak anılırdı. Kimse bu eve gitmeye cesaret edemezdi çünkü yıllar önce evde yaşayan bir ailenin gizemli bir şekilde kaybolduğu söylenirdi. Herkes evin lanetli olduğuna inanırdı, ama köyün gençlerinden biri, Emir, bu söylentilere hiç inanmazdı. Emir, cesaretiyle tanınan biriydi ve korku hikayelerine kulak asmazdı.
Bir gece, arkadaşlarıyla sohbet ederken cesaretini kanıtlamak için Karanlık Ev’e girmeye karar verdi. Arkadaşları onu bu fikirden vazgeçirmeye çalışsa da Emir kararlıydı. “Bu gece oraya gideceğim,” dedi. “Efsaneler sadece hikayeden ibaret.”
Gece yarısı Emir, elinde bir fenerle Karanlık Ev’e doğru yola çıktı. Ormana yaklaştıkça, hava soğumaya başladı ve rüzgar ürkütücü bir uğultuyla esmeye başladı. Emir eve yaklaştığında, eski kapının gıcırdayarak açıldığını duydu. Kapı kendiliğinden aralanmıştı. Emir, bir an duraksadı ama korkusunu bastırarak içeri girdi.
Evin içi yıllardır kullanılmadığı için toz ve örümcek ağlarıyla kaplıydı. Fenerin ışığında eski mobilyalar ve duvarlardaki solmuş resimler belli belirsiz görünüyordu. Emir, dikkatlice odaları gezmeye başladı. Bir süre sonra, merdivenin başında bir hışırtı duydu. Sanki bir şey ya da biri yukarıda hareket ediyordu. Emir, feneriyle merdivene doğru ilerledi, adımları her geçen an daha da ağırlaştı. Kalbi hızla çarpmaya başlamıştı, ama merakına engel olamıyordu.
Merdivenleri çıktığında, üst kattaki bir odanın kapısının hafifçe aralık olduğunu fark etti. Kapıya doğru yaklaştı ve içeride bir gölge gördü. Fenerin ışığını tuttuğunda odada kimsenin olmadığını fark etti. Ama gözleri bir an için odadaki aynaya takıldı. Aynada, bir anlığına eski evde yaşayan birinin yansımasını görmüş gibi oldu. Bir kadın figürü, Emir’e bakarak bir şey fısıldıyordu: “Git buradan…”
O an, evdeki tüm kapılar aniden çarpmaya başladı. Rüzgar içeride esiyor, duvarlar adeta inliyordu. Emir, paniğe kapılarak koşmaya başladı. Feneri yere düştü ve ışıklar söndü. Karanlık her yeri kapladığında, Emir’in kulaklarında yankılanan fısıltılar hâlâ duyuluyordu: “Bu evden çık…”
Emir, tüm gücüyle dışarı fırladı ve ormanın yolunu tuttu. Arkasına bile bakmadan köyüne geri döndü. O günden sonra, Emir Karanlık Ev’in sırlarını asla anlatmadı. Ama köylüler onun yüzündeki korkuyu gördüklerinde, Karanlık Ev’in sadece bir efsane olmadığını anladılar.
