Gölgeler Ormanı

Küçük bir köyün hemen yanında, kimsenin gitmeye cesaret edemediği bir orman vardı. Bu ormanın adı “Gölgeler Ormanı”ydı. Köy halkı, ormanın içinde karanlık güçlerin saklandığını söylerdi. Gece vakti ormana girenlerin geri dönmediğine inanılırdı. Güneş battığında ormanın içinden gelen tuhaf fısıltılar ve karanlığın içinde görülen gölgeler herkesin tüylerini diken diken ederdi.

Bir gün, köyün en meraklı çocuğu olan Kerem, bu hikâyelerin doğru olup olmadığını öğrenmeye karar verdi. Herkesin uykuda olduğu bir gece, sessizce evden çıktı ve ormana doğru yürümeye başladı. Elinde küçük bir fener taşıyordu, ama ışık o kadar zayıftı ki etrafını zor görebiliyordu. Ağaçların arasında yürüdükçe fısıltılar daha da netleşti. Sanki onu izleyen birileri vardı, ama etrafta kimse görünmüyordu.

Kerem ilerledikçe rüzgâr sertleşmeye başladı, yapraklar korkutucu bir şekilde hışırdıyordu. Aniden feneri titredi ve söndü. Karanlığın içinde yalnız kalan Kerem’in kalbi hızla atmaya başladı. Tam geri dönmeyi düşünürken, karşısında beliren uzun, ince bir gölgeyi fark etti. Gölge, sessizce ağaçların arasından ona doğru süzülüyordu.

Kerem, kaçmaya çalıştı, ama ayakları yere yapışmış gibi hareket edemiyordu. Gölge yaklaştıkça, fısıltılar daha da yüksek hale geldi. “Ormana geldin, geri dönemezsin,” diye yankılanan bir ses duydu. Kerem’in gözleri korkuyla büyüdü. Gölgelerin içinden bir çift kırmızı göz ona bakıyordu. “Bu orman bizim. Buraya gelen bir daha çıkamaz.”

Kerem, tüm cesaretini toplayarak fenerini tekrar yakmaya çalıştı. Birkaç kez denedikten sonra fener aniden yandı ve etrafı aydınlattı. Fakat o anda, gölgeler hızla dağıldı ve sesler kesildi. Kerem, olduğu yerde kalakaldı. Karanlıkta onu izleyen varlıklar sanki fenerin ışığından korkmuş gibiydi.

Kerem, daha fazla zaman kaybetmeden ormandan çıkmak için koşmaya başladı. Ağaçların arasından hızla geçerek köyüne geri döndü. O günden sonra, kimse Gölgeler Ormanı’na adım atmaya cesaret edemedi. Çünkü Kerem, ormanın içinde saklanan gölgelerin gerçek olduğunu biliyordu.