Gece Yarısı Çığlığı

Bir zamanlar, küçük bir köyün yakınında, herkesin korktuğu bir orman vardı. Bu ormana “Korkulu Orman” denirdi çünkü gece olunca ormanın derinliklerinden gelen çığlık sesleri köydeki herkesin uykusunu kaçırıyordu. Köylüler, ormanda kaybolan insanların hikayelerini anlatarak korkularını artırırlardı.

Bir gece, cesur bir genç olan Mehmet, bu çığlıkların kaynağını bulmaya karar verdi. Arkadaşları ona “Oraya gitme, çok tehlikeli!” diye uyarıda bulundular ama Mehmet, korkularıyla yüzleşmek istedi. Elinde bir fenerle ormanın karanlığına adım attı. Her adımında kalbi hızla atıyor, etrafındaki karanlık onu endişelendiriyordu.

Ormanın içine girdikçe, garip sesler duymaya başladı. Daldan dala zıplayan hayvanların sesleri, rüzgarın uğultusu ve derinlerden gelen çığlıklar, ona gerilimin doruk noktasına ulaştığını hissettiriyordu. Fakat duraksamadan ilerlemeye devam etti. Bir an için durup etrafına bakındığında, karşısında büyük, gölgeli bir figür belirdi.

“Kim var orada?” diye sordu Mehmet, sesi titreyerek. Gölgeden korkutucu bir ses yankılandı, “Beni unutma, seni bekliyorum.” Mehmet, korkmadan geri dönmek istese de, merakı onu orada tutuyordu. Gölge, ona doğru yavaşça yaklaşırken, kalbinin çarpması hızlandı.

Tam o anda, Mehmet fenerinin ışığıyla gölgenin yüzünü aydınlattı. Gözleri parlayan bir hayaletin belirdiğini gördü. Ancak hayaletin yüzünde bir korku değil, bir yalnızlık ifadesi vardı. “Sadece bir kez daha çağırıldım, ama kimse beni dinlemedi,” dedi hayalet. “Seni burada görmek istemezdim ama senin cesaretini görmek için geldim.”

Mehmet, hayaletin söylediklerini anlamaya çalışırken, bir anda korkusunun azaldığını hissetti. “Ben seni korkutmak için buradayım, seninle dost olmak istiyorum,” dedi hayalet. Mehmet, hayaletin gerçekte ne kadar yalnız olduğunu anladı. “Seninle konuşmak istiyorum. Belki de bu çığlıklar, yalnızlığından kaynaklanıyordur,” diye yanıtladı.

O andan itibaren, Mehmet hayaletle konuşmaya başladı. Hayalet, yaşadığı acıları, köyden nasıl dışlandığını anlattı. Mehmet, köylülerin korkularının aslında bilinmeyenden geldiğini fark etti. Hayalet, köye döndüğünde Mehmet’in onu anlatmasını istedi. “Eğer gerçek korkularını aşırsan, ben de huzur bulabilirim,” dedi.

Mehmet, hayaletin hikayesini köyde anlattı. İlk başta köylüler onunla alay etseler de zamanla hayaletin acısını anladılar. “Korkularımızla yüzleşmek ve onları anlamak zorundayız,” dediler. Zamanla, Korkulu Orman daha az korkutucu hale geldi ve köylüler ormana yeniden saygıyla yaklaşmaya başladılar.

Hayaletin ruhu huzur buldu ve artık ormanın içinde kaybolmuş gibi hissetmiyordu. Köylüler, korkularıyla yüzleşmeyi öğrendiler ve hayatlarına daha cesur adımlar attılar. Mehmet, korkularını aşmanın ve anlayışla yaklaşmanın ne kadar önemli olduğunu fark etti.